اقدامات احتیاطی برای استفاده از دسموپرسین استات

مصرف بیش از حد، خطر احتباس آب و هیپوناترمی را افزایش می دهد.مدیریت هیپوناترمی از فردی به فرد دیگر متفاوت است.در بیماران مبتلا به هیپوناترمی غیر علامتی، مصرف دسموپرسین باید قطع شود و مصرف مایعات محدود شود.در بیماران مبتلا به هیپوناترمی علامت دار، توصیه می شود که کلرید سدیم ایزوتونیک یا هیپرتونیک به قطره اضافه شود.در موارد احتباس شدید آب (کرامپ و از دست دادن هوشیاری)، درمان با فوروزماید باید اضافه شود.

بیماران مبتلا به تشنگی معمولی یا روانی؛آنژین صدری ناپایدار؛اختلال در تنظیم متابولیک نارسایی قلبی؛هموفیلی عروقی نوع IIBباید به خطر احتباس آب توجه ویژه ای شود.مصرف مایعات باید تا حد امکان به مقدار کم کاهش یابد و وزن باید به طور منظم بررسی شود.اگر وزن بدن به تدریج افزایش یابد و سدیم خون به زیر 130 میلی مول در لیتر کاهش یابد یا اسمولالیته پلاسما به زیر 270 mosm/kg برسد، مصرف مایعات باید به شدت کاهش یابد و دسموپرسین قطع شود.در بیمارانی که خیلی جوان یا مسن هستند با احتیاط مصرف شود.در بیماران مبتلا به سایر اختلالات که به درمان دیورتیک برای عدم تعادل مایعات و/یا حلالیت نیاز دارند.و در بیمارانی که در معرض خطر افزایش فشار داخل جمجمه قرار دارند.فاکتورهای انعقادی و زمان خونریزی قبل از مصرف این دارو باید اندازه گیری شود.غلظت پلاسمایی VIII:C و VWF:AG به طور قابل توجهی پس از تجویز افزایش می یابد، اما ارتباط بین سطوح پلاسمایی این عوامل و زمان خونریزی قبل و بعد از تجویز ممکن نبوده است.بنابراین در صورت امکان، اثر دسموپرسین بر زمان خونریزی در افراد مبتلا باید به صورت تجربی تعیین شود.

تعیین زمان خونریزی باید تا حد امکان استاندارد شود، به عنوان مثال، با روش Simplate II.اثرات بر بارداری و شیردهی آزمایش‌های تولید مثل در موش‌ها و خرگوش‌ها که با دوز بیش از صد برابر انسان انجام شد، نشان داد که دسموپرسین به جنین آسیب نمی‌رساند.یک محقق سه مورد ناهنجاری را در نوزادان متولد شده از زنان باردار اورمیکی که در دوران بارداری از دسموپرسین استفاده می کردند گزارش کرده است، اما گزارش های دیگر از بیش از 120 مورد نشان داده است که نوزادان متولد شده از زنانی که از دسموپرسین در دوران بارداری استفاده می کردند طبیعی بودند.

علاوه بر این، یک مطالعه به خوبی مستند شده، افزایشی در میزان ناهنجاری های هنگام تولد در 29 نوزاد متولد شده از زنان باردار که دسموپرسین در تمام دوران بارداری استفاده می کردند، نشان نداد.تجزیه و تحلیل شیر مادر از زنان شیرده تحت درمان با دوزهای بالا (300 گرم داخل بینی) نشان داد که میزان دسموپرسین منتقل شده به نوزاد به طور قابل توجهی کمتر از مقدار مورد نیاز برای تأثیر بر دیورز و هموستاز است.

آماده سازی: داروهای ضد التهابی ممکن است پاسخ بیمار به دسموپرسین را بدون طولانی کردن مدت اثر آن افزایش دهند.برخی از مواد شناخته شده برای ترشح هورمون های ضد دیورتیک، مانند داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای، کلرپرومازین و کاربامازپین، اثر ضد ادراری را تقویت می کنند.خطر احتباس آب را افزایش می دهد.